28 de febrero de 2012

"Unha vez"

Unha vez houbo un home
que nunca dixo, meu.
Petou nas portas do mundo,
chamou no meu corazón.
Falaba con palabras
que semellaban pombas.
As cousas á súa beira
púñanse brancas.
Nascíalle nos ollos un abrente
coma un río de luz,
ou coma un mar lonxano de gueivotas.
Un bálsamo de amor
tiña aquil home
pra ista miña dor
sin nome
.


En este poema Celso Emilio Ferreiro nos habla de un hombre el cual no dice su nombre, pero nos da referencias y adjetivos de cómo es el. Nosotras interpretamos que este hombre es Dios, por todos los atributos que a él le da.


No hay comentarios:

Publicar un comentario