"María Soliña"

Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de agua fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña

El autor, Celso Emilio Ferreiro nos esta hablando de una mujer "Mará Soliña" que se quedo sola y explica como se comportan a su alrededor las cosas ante ella. Su apellido "Soliña" hace alución a un juego de palabras, "solita" viene a decir en realidad.